مبانی نظری و پیشینه پژوهش خیانت زناشویی ( فصل دوم پایان نامه )

مبانی نظری و پیشینه پژوهش خیانت زناشویی ( فصل دوم پایان نامه ) در 19 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

مبانی نظری و پیشینه پژوهش خیانت زناشویی ( فصل دوم پایان نامه ) در 19 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

 

توجه: (ممکن است هنگام انتقال از فایل ورد به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه ی پژوهش)

همرا با منبع نویسی درون متنی فارسی و انگلیسی کامل به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه

توضیحات نظری در مورد متغیر و همچنین پیشینه در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه

رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب برای فصل دو پایان نامه

منبع : دارد (به شیوه APA)

نوع فایل: WORD و قابل ویرایش

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

خیانت زناشویی بر اساس یک تعریف کلی نقض تعهد رابطه دو نفره است که منجر به شکل گیری درجاتی از صمیمیت عاطفی و فیزیکی با فردی خارج از این رابطه می شود (مدرسی، زاهدیان و هاشمی محمدآباد، 1393). علی رغم این که خیانت زناشویی یک مفهوم رایج در ازدواج است اما به صورت ناچیزی شناخته شده است و با توجه به تابو بودن مسأله، پیشینه و بررسی روشنی در ارتباط با این موضوع وجود ندارد (آویرام[1] و آمیچای- هامبورگر[2]، 2005).

 

انواع خیانت

الف) خیانت­های عاطفی: یکی از زوجین به دلایل مختلف، مشکلات و مسائل عاطفی خود را بیش از آنکه با همسرش مطرح کند، با فرد دیگری خارج از خانواده اش در میان می­گذارد و از او حمایت عاطفی می جوید. بی­وفایی­های عاطفی اشکال مختلفی مثل ارتباط اینترنتی، ارتباط در محیط­های کاری و ارتباطات تلفنی دارد این نوع خیانت در زنان بیشتر است.

ب) خیانت­های جنسی: به معنای روابط جنسی مرد یا زنی متاهل با جنس مخالف است که غریبه باشد که این خیانت در همه­ی فرهنگ­ها ناپسندیده تلقی می­شود. این ارتباطات شامل ارتباط با زنان خیابانی، ارتباط جنسی با همجنسان است. این نوع خیانت در مردان بیشتر از زنان است.

ج) خیانت­های مرکب: که شامل ترکیبی از خیانت عاطفی و خیانت جنسی می­باشد. این نوع خیانت بیشترین نوع آن است که گاهی از روابط جنسی به روابط عاطفی و گاهی از روابط عاطفی به روابط جنسی کشیده می­شود و سخت­ترین نوع خیانت از نظر درمان است (استیگلیتز[3]، گورون[4]، کاپلان[5] و وینکینگ[6]، 2012؛ زندی­پور، شفیعی­نیا و حسینی، 1387).