مبانی نظری و پیشینه پژوهش خودپنداره ( فصل دوم پایان نامه )

مبانی نظری و پیشینه پژوهش خودپنداره ( فصل دوم پایان نامه ) در 35 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

مبانی نظری و پیشینه پژوهش خودپنداره ( فصل دوم پایان نامه ) در 35 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

 

توجه: (ممکن است هنگام انتقال از فایل ورد به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه ی پژوهش)

همرا با منبع نویسی درون متنی فارسی و انگلیسی کامل به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه

توضیحات نظری در مورد متغیر و همچنین پیشینه در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه

رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب برای فصل دو پایان نامه

منبع : دارد (به شیوه APA)

نوع فایل: WORD و قابل ویرایش

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

دوران نوجوانی آدمی با آغاز بلوغ جنسی شروع شده و با تعهد پایدار وی به یک نقش بزرگسالانه پایان می‌یابد. بنابراین،نوجوانی باید هم تعیین کننده روانی اجتماعی و هم تعیین کنندهزیستی داشته باشد. مطالعات روانشناسی اجتماعی نشان می‌دهد در طی و پس از بلوغ جنسی، کودکان به طور فزاینده‌ای خودآگاه شده و از نظرات دیگران آگاه و به این نظرات حساس می‌شونداین مطالعات به رشد مداوم خود در طی دوران نوجوانی و یکپارچگی فزاینده میان وضعیت ذهنی فرد و وضعیت ذهنی دیگران اشاره دارد. (سباستین[1] و همکاران، 2008).

مطالعات مختلف توجه خود را به همبسته­های عصبی خوداندیشی در کودکی و نوجوانی معطوف کرده­اند. یک مطالعه، نوجوانان دارای سن کم (متوسط سن 10 سال)را در زمینه بازیابی خود در برابر آگاهی اجتماعی با بزرگسالان(متوسط سن 26 سال) مقایسه کرده است. در این مطالعه شرکت­کنندگان هنگامی که داشتند قضاوت می­کردند آیا عباراتی مانند "من دوست دارم فقط برای سرگرمی مطالعه کنم" خودشان (شرایط فردی) را توضیح می­دهد یا یک، دیگرِ آَشنا را (شرایط اجتماعی) مورد بررسی قرار گرفتند. در شرایط فردی،نوجوانان نسبت به بزرگسالان،MPFC خلفی را تا حد بیشتری برانگیختند. در مقابل،بزرگسالان بیش از نوجوانان کورتکس جانبی گیجگاهی را در حین شرایط فردی برانگیختند. با ارائه نقشی که کورتکس جانبی گیجگاهی در بازیابی حافظه معنایی ایفا می­کند، بزرگسالان هنگامی که داشتند وظیفه مورد نظر(تفکر) را بیش از نوجوان انجام می­دادند، خودآگاهی ذخیره شده را استفاده می­کردند. در مقابل نوجوانان احتمالاً بیشتر بر پردازش خوداندیشی همزمان که توسطMPFC انجام می­شود تکیه می­کنند. این نتایج نشان می­دهد که نوجوانان و بزرگسالان هنگامی که درحال قضاوت­های ارجاعی هستند، از استراتژی­های عصبی-شناختی متفاوتی استفاده می­کنند. (فیفر[1]، 2007)

خودپنداره هم به عنوان عاملی خطرساز و مؤثر بر عملکرد اجتماعی و مشکلات رفتاری مرتبط با مشکلات سلامت روانی در دوره نوجوانی(مارش[4]و همکاران، 2004) و هم عاملی محافظتی برای افزایش سطح سلامت کلی و ممانعت از مشکلات روان­شناختی (گیلمن[5] و همکاران، 2006)شناخته می­شود.

 

اهمیت خودپنداره

خودپنداره در طول تاریخ بشری از دیدگاه فلاسفه، دانشمندان و نیز افراد عادی مورد توجه قرار گرفته است. متفکران بویژه در قرن حاضر، بر این باورند که صرفاً انسان، دارای تجربه خوپنداره است و تجربه روان­شناختی، منحصر به انسان است. شاید راجرز اولین کسی بود که با مطرح کردن خویشتن، خودپنداره را عملاً وارد حوزه‌های پژوهشی روان­شناسی کرد. بعد از راجرز پژوهشگران دیگری مانند کولی، آلپورت، مازلو و دیگران در مورد مفهوم خود نظریه­هایی را ارائه کردند (چن، 2004).

یکی از مسائل مهمی که در حال حاضر از نظر تربیتی و روان­شناسی مورد توجه است، موضوع خودپنداره می‌باشد، زیرا این ویژگی می­تواند شخصیت فرد بخصوص نوجوانان را تحت تأثیر قرار دهد. علایق، اهداف، انگیزه­ها و سازگاری­ها که اساس موفقیت و شکست در مدرسه و خارج از آن هستند، عمدتاً از خودپنداره فرد تأثیر می‌پذیرند. دانش­آموزانی که دارای خودپنداره مثبتی هستند و توانایی­ها و نقاط ضعف خود را به خوبی می­شناسند، اهدافشان را به درستی انتخاب می‌کنند، بی جهت خود را با دیگران مقایسه نمی­کنند و هیچ چیز آنها را از رسیدن به اهدافشان باز نمی­‌دارد. دانش‌آموزانی که خودپنداره منفی دارند، برعکس به علت اینکه توانایی‌های خود را چنان که هست قبول ندارند، راحت­تر همرنگ جماعت می­شوند و زود تحت تأثیر دیگران قرار می­گیرند. برای بسیاری از نظریه­پردازان شخصیت نظیر راجرز، خودپنداره جنبه بسیار مهم شخصیت کلی فرد است. افرادی با خودپنداره مثبت، بیشتر از دیگران به خودشان توجه می­کنند. تجارب مثبت، عزت نفس و ارزشیابی مثبت از خود را در دانش­آموزان افزایش می­دهد و تجارب منفی آن را کمتر می‌نماید.