مقاله بررسی گوشه گیری در دوران کودکی

مقاله بررسی گوشه گیری در دوران کودکی در71صفحه قابل ویرایش
بخشی ازمتن:
گوشه گیری در دوران کودکی
یکی از مشکلات کودکان در دوران حساس و پر اهمیت کودکی که در همان دوران ابتدایی باید مورد توجه قرار گیرد گوشه گیری و دور بودن از اجتماع است این مشکل بصورت حاد در دوران نوجوانی خود را نشان میدهد.
نوجوانی دوره ای است که در آن دانش آموز بیش از هر زمان دیگر نیاز به راهنمایی و مشاوره دارد. نوجوان ضمن مشورت با اولیا و مربیان، دست کم باید بداند که چگونه خود را بهتر بشناسد و از برخوردهای زیان بخش در محیط خانه و مدرسه پرهیز کند.
" چهار راه نوجوانی"، روایتگر تجربه های اولیا و مربیان است که به ندرت فرصت می یابند فنونی را که طی سال ها در خویش درونی ساخته اند، بررسی کرده، به روشنی در باره آن سخن بگویند.

"چهار راه نوجوان" با توجه به تجربیات معلمان و مشکلاتی که اولیا با آن مواجه بوده اند، نوشته شده است.
بدیهی است که خلاقیت و ابتکار فردی معلمان و اولیای خانه، با توجه به تفاوت های فردی کودکان و نوجوانان، نقش سازنده ای در امر مشاوره خواهد داشت.
گوشه گیری، کمرویی و انزوا طلبی چیست؟
گوشه گیری، کم رویی و انزوا طلبی عارضه ای است که باعث می شود کودک و نوجوان از برقرار کردن ارتباط با افراد و محیط خارج دوری کنند. این کودکان و نوجوانان نوعاً با تقلیل یافتن علایق ذهنی و عاطفی نسبت به اطرافیان خود از داشتن دوستان نزدیک و صمیمی محروم اند. نوجوانی که کم رو و گوشه گیر است، معمولاً از حضور در فعالیت های جمعی سرباز می زند و فقط با تک دوست خود که نوعاً به او بسیار وابسته می شود اوقات خود را سپری می کند.
رفتار کم رویی و انزواطلبی ، یکی از رفتارهای نسبتاً شایع است که فرد را به شدت آزار می دهد و اگر درمان نشود نوجوان را به سمت و سوی مشکلات دیگری مثل عدم اعتماد به نفس، افسردگی، اضطراب و زود رنجی سوق خواهد داد. عدم احساس توانمندی و کمی عزت نفس و نیز ناتوانی در بروز احساسات، بیان افکار و نظریات، خود باعث جدایی فرد از فعالیت های گروهی است. کودک کمرو بزودی خود را از دیگران پنهان می کند او احساس کمبود می کند و تحمل دیگران را ندارد مدام به این فکر می کند که دیگران در مورد مشکل او سوال می پرسند و با انزوا در واقع می خواهند که از مورد سوال بودن فرار کنند و با دلایل گوناگون سعی بر آن دارند که غیبتهای خود را بیشتر کنند.بودن در کلاس برای آنان عذاب آور بوده و مدام در تلاش هستند که از این محیط فرار کنند آنان تعداد دوستانی که دارند انگشت شمار است و به سختی میتوان اعتماد آنان را جلب کرد این افراد در دوست یابی بی حوصله عمل می کنند و گاهی با حرفهای خود دیگران را می آزارند.و بناچار اوقات خود را با رویا و اوهام سپری می کنندتا خلاء نداشتن دوست برای آنان کمرنگ شود.به مرور توانایی سازش در آنها به حداقل می رسد و بدون داشتن این مهارت دوست پیدا کردن تقریبا امری بعید به نظر می رسد.میزان آگاهی ما خواهد توانست کودک گوشه گیر را با جامعه و مدرسه تا حدود زیادی آشتی داد.