خلاصه کتاب معماری جاودانه راه بی زمان ساخت

قسمتی از متن :
معماری جاودانه
راه بی زمان ساخت
راه بی زمان روندی است که نظم را فقط از خود ما بر می آورد، این روند اکتسابی نیست، بلکه اگر ما بگذاریم خود روی می‌دهد. عمر این راه به هزاران سال میرسد، و امروزه نیز همان است که امروزه بوده. این روند چندان قوی و بنیادیست که به کمک آن می توانید هر بنایی را در عالم به‌صورت زیباترین فضایی را دارید که تاکنون دیده اید. این راه آنقدر استوار است که از طریق آن صدها نفر می توانند با هم شهری پدید آورند، شهری زنده، شاد، پرتحرک و آرام و آرامش بخش باشد، شهری همانند زیباترین شهر های تاریخ. و جز این هیچ راه دیگری نسیت که بتوان شهری زنده ساخت(الکساندر،1390)
هریک از ما دوست دارد بتواند به بنایی یا قسمتی از شهر چنین حیات همراه با شادی وسرزندگی ببخشد. هرکدام از ما در گوشه ای از قلب خود آرزوی ساختن جهان و عالمی زنده را جای داده است. به راستی راهی است که با آن می توان بناها یا شهر ها را چنین حیاتی بخشید. چنین راهی همواره وجود داشته است. اما تشخیص آن امروزه ممکن شده است: این مکان با قرار گرفتن در مقام تحلیل فراهم آمده است، تشخیصی چنان پرمایه که می‌تواند وجه مشترک همهء شکل های مختلف این راه را نشان دهد. در این مرحله از تحلیل، می‌توانیم روند های ساختمانی متعدد و متفاوت را با هم مقیسه کنیم. اما هرچند این شیوه دقیق است، نمی‌توان آن را به‌صورتی مکانیکی به کار برد. درواقع در پایان کار معلوم می‌شود که آنچه این شیوه می‌کند چیزی جز خلاص کردن ما از همه شیوه ها نیست. و سرانجام به همین دلیل است که این راه بی زمان، بی زمان است. قدرت از زیبا ساختن بناها از پیش در ما وجود دارد ولی واقعیت این است که ما خود را آنچنان با قواعد و مفاهیم و ایده‌های مربوط به آنچه باید برای زنده ساختن بنا یا شهر انجام گیرد آزرده ایم که از آن چه طبیعتاً رخ خواهد داد می ترسیم، و متقاعد شده ایم که باید در قالب یک سیستم و با شیوه هایی خاص کار کنیم، مبادا بدون آن‌ها محیط ما دچار هرج و مرج شود. افکار و ترس هایی که این شیوه ها را تغذیه می کنند وهمی است. برای زدودن این وهمیات از خود، و رهایی از همهء تصویر های ذهنی تصنعی نظم که طبیعتی را که در درون ماست وارونه جلوه می‌دهد، باید نخست با نظامی آشنا شویم که رابطه حقیقی میان ما و محیطمان را به ما بیاموزد. سپس وقتی مه این نظام کار خود را کرد، و توهمات پوچی را که حالا به آن‌ها چسبیده ایم زدود، آن وقت آماده خواهیم بود که خود را به دست آن نظام بسپاریم و مانند طبیعت عمل کنیم. این راه بی زمان ساختن است، آموختن آن نظام و تولید بر اساس آن (الکساندر،1390)