شخصیت خصوصی «آلتو» دربارة شخصیت معماری «آلتو» بی آن که از شخصیت خصوصی وی یاد شود نمی توان به کمال صحبت داشت. بشریت- دست کم به اندازة معماری- برای «آلتو» اهمیت دارد. «آلتو» برای خواست ها و عقائد همة مردم از هر طبقه و اهل هر کجا که باشند احترام قائل است. وی مانند «جیمزجویس» از آشنائی با مردم مختلف با مشاغل گوناگون تجربه می آموزد و این تجربه به کارهایش مایه میدهد، گاه همینکه پا از خانه بیرون می گذارد خود را با گفتگو وماجراهای مردم کوچه و خیابان مشغول می کند و همانگونه که در استفاده از ماده ای آلی مانند چوب صریح و بی پروا است در آشنایی با مردم و آغاز سخن با آنان به خود تردید راه نمی دهد. به سال 1929 در کنگرة CIAM در فرانکفورت وقتی «آلتو» برای نخستین بار به جمع ما آمد قبل از آنکه از ساختمانهای خود صحبت دارد، با ذکر واقعه ای که صبح همان روز بین ایستگاه راه آهن و هتل محل اقامتش برایش اتفاق افتاده بود با ما آغاز آشنائی کرد. به سال 1933 هنگامی که از فنلاند برای شرکت در کنگرة معماران در آتن که برای تنظیم «شارت داتن» تشکیل یافته بود با هواپیما، ترن و اتومبیل به این شهر آمده بود با علاقه و خوشحالی از گفتگوی خود در راه با مسافران دیگر یاد می کرد. تازه همسفر خود اومادر بزرگش بود که قسمتی از بدنش را گچ گرفته بوند و «آلتو» از ترنی به ترن دیگر او را یاری کرده بود.
